Uzak bir diyarda, bir ormanda bir bülbül yaşarmış. Öylesine şen, konuşkan bir bülbülmüş ki nereye gitse neşe götürür, herkesin keyfini yerine getirirmiş. Onun bu özelliğinden dolayı ormandaki her canlı onu sever ve ona saygı gösterirmiş. Bu bülbül sürekli konuşur konuşur, hiç susmazmış. Ta ki ormanın meydanında bulunan asırlık dut ağacının yanına geldi mi dut yemeye kendisini öyle kaptırırmış ki o neşesi, konuşknlığı üzerinden gider sıradan bir bülbül olurmuş. Onun bu halini gören ormanın diğer sakinleri, onun neşesini kaybettiği için ortamdaki olumlu etkinin de azaldığını söylerlermiş.
Aradan yıllar yıllar geçmiş. Bizim bülbül ölmüş. O günden sonra ormanda birinin canın sıkılıdığında, sustuğunda, eski neşesi kalmadığında ne oldu “Dut yemiş bülbüle mi döndün” sözü herkes tarafından söylenir olmuş.